Ulveham

Eg var meg så ven og fager ei møy

Med stimoder vond, mi moder ho døy

Ho skapte meg om til eit svær og ei nål

Og sende meg av ti kongens gård

Og vreida mi stimoder kjende mest

Når alle dei gillaste lika meg best

Ho gav meg ein ham som ulve grå

Ho svor meg einsam i skogjen gå

Og aldri blir eg heil og god

Før eg fær drukkje min broders blod

Så reiv eg ut hennes vistri sie

Så hennеs blod de sprang så vie

Så eg fеkk drukkji min broders blod